Van Meester heb ik de opdracht gekregen om in het kort op te schrijven hoe de training tot nu toe gaat en hoe ik me daarbij voel...
Nu is het voor mij best wel een probleem om iets 'in het kort' op te schrijven, aangezien het meestal -onbewust- toch weer een heel verhaal wordt.. Als ik eenmaal begonnen ben...
Maar goed, vandaag heb ik niet zo heel veel tijd, dus erg lang kàn het niet worden.

Vaak praten W/we 's avonds in bed nog even over bdsm, de training etc.. etc..

Zo ook gisterenavond en de avond ervoor. Eergisteren had Meester het over een doel... Wat vind ik erg moeilijk, waar wil ik aan werken zodat ik me echt een slavin voel en ben; Meesters slavin wel te verstaan ;-)

ik had gezegd dat ik het soms best lastig vind om 'zomaar uit het niets' mijn onderdanigheid te tonen, even te knielen, toestemming te vragen, dat soort dingen. Nu ben ik van mijzelf uit best wel een beetje (erg?) verlegen en niet zo zeker van mezelf... Dat maakt het niet echt gemakkelijker om mijn slavin zijn te tonen buiten een spel om. Toch heb ik stiekem wel vaak die behoefte, maar ik word dan tegengehouden door mijn onzekerheid; zou ik het zo wel goed doen? Wil Meester het nu wel? Is het niet 'stom' om het nu te doen? ik ben vaak bang dat ik iets fout doe (niet alleen als slavin zijnde overigens..). Toch moet ik hier overheen stappen.
Meester vindt het fijn als ik mijn onderdanigheid toon, mijzelf durf te zijn. Deze week moet ik dan ook drie keer, in welke vorm maakt niet uit, laten zien dat ik slavin ben, dat ik mijn plaats ken.
Oef... Aan de ene kant vind ik het niet zo'n moeilijke opdracht, omdat ik me van binnen echt zo voel, het is niets iets dat ik speel, dat weet ik. Maar toch... mezelf over die drempel heen zetten en het gewoon doen, is stiekem best lastig (wat klinkt dit stom zeg, dat ik dit zo lastig vind..).

Toch is het me deze week al twee keer gelukt en: ik vond het eigenlijk helemaal niet zo lastig! ik vind het nog wel een beetje spannend vlak voordat ik het echt doe, maar eigenlijk vind ik het een heel fijn gevoel... Waar ik alleen nu weer tegenaan liep is dat ik niet drie keer hetzelfde wilde doen.. Maar... Gisteren in bed heb ik daar nog even over nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen: het is helemaal niet erg als ik iets hetzelfde doe; Meester heeft aangegeven dat het om het gevoel gaat, dat ik dat toon.. En als ik dat 3x in de week doe door geknield toestemming te vragen om de slaapkamer binnen te mogen komen, laat dat toch drie keer zien dat ik mijn plaats ken? Zo... Weer een probleem uit de wereld geholpen. ;-)

Gisteren in bed vroeg Meester mij ook welke vraag ik mezelf zou kunnen stellen als ik twijfel of ik op dat moment mijn onderdanigheid zal tonen of niet. W/we zijn tot de conclusie gekomen dat "Hoe zou Meester het vinden als ik 'dit' op dit moment doe" een goede vraag is. Hopelijk helpt deze vraag mij en twijfel ik minder lang/vaak over of/hoe ik iets zal doen. ik denk dat ik op deze manier ook meer gericht ben op Hem, op wat Meester wil, in plaats van wat ik denk/voel.

Daarnaast zei ik gisteren dat ik heel graag wilde trainen, maar Meester zei dat we stiekem al best wel wat aan het trainen waren; bijvoorbeeld de opdracht van deze week. Eigenlijk ben ik in mijn hoofd inderdaad best veel bezig met het onderwerp; laten zien dat ik mijn plaats ken, tonen wie ik ben... Maar ik ben zo benieuwd hoe alles zal gaan, wil zo graag laten zien dat ik wil gehoorzamen, heb zo'n behoefte aan iets fysieks...

Toen zei Meester dat het tijd was om te gaan slapen.. Pff... Zo ongeveer het moeilijkste moment van de dag.. ik vind het heerlijk om met Meester te praten... me helemaal te concentreren op Zijn stem, wat Hij zegt.. Het is zo moeilijk om dat af te breken en gewoon maar te gaan slapen... Daarnaast slaapt Meester altijd direct en ik lig altijd nog even wakker... ik probeer het wel, echt waar... Maar ik was ontzettend onrustig gisteren toen ik moest gaan slapen. Meester heeft de boeien omgedaan en mijn voeten aan elkaar vast gemaakt, zodat ik wat rustiger zou liggen.
ik wist dat dat niet zou helpen, omdat er wat anders in mijn hoofd omging, maar Meester zei dat als ik 5 minuten stil zou liggen, mijn voeten weer los mochten..
Pfoe.. Dat valt niet mee zeg, als je onrustig bent stil blijven liggen en stiekem weten dat er nog iets anders is wat je eigenlijk graag kwijt wilt. Toch heb ik mijn best gedaan om stil te blijven liggen, ik wil immers niet ongehoorzaam zijn. Helemaal stil wilde maar niet lukken, maar gelukkig was het wel gelukt om zo stil mogelijk te liggen en na 5 minuten mochten mijn voeten weer los... Wat een tranen! Er moest nog wat uit, ik was even zo in de war...

Gelukkig leek Meester aan te voelen dat me nog iets dwars zat, dus toen ik weer een beetje rustig was vroeg Hij wat er was... ik gaf voorzichtig aan dat ik zo'n behoefte had aan pijn (eh.. ben een heeel klein beetje masochistisch... echt maar een heel klein beetje hoor..!)... ik had het niet durven zeggen, ik bedoel, ik wist niet zo goed hoe ik het had moeten zeggen, omdat ik weet dat Meester bepaalt en niet ik. Maar Meester gaf aan dat ik het best aan mocht geven als ik bijv. behoefte had aan pijn, maar dat het niet zo hoefde te zijn dat Meester mij dan ook mijn zin zou geven. Dat begreep ik volkomen en dat was ook echt niet mijn bedoeling, dat had ik ook echt niet verwacht...
Meester zei ook dat Hij echt wel wist dat ik ook die behoefte had en dat ik hem gewoon kon vertrouwen, dat ook dat aan bod zou komen gedurende de training. ik geloofde Meester, vertrouwde erop dat dat goed zou komen en ik was blij dat ik nog even mocht vertellen wat me dwars zat... Wat ben ik toch ontzettend blij met Meester.. ik hou ontzettend veel van Hem!!

Stiekem is het toch wel weer een beetje een erg lang verhaal geworden (oeps...), dus nu maar even opschieten met mijn andere taken!

Liefs,
kismet

Eindelijk even wat tijd gevonden om weer eens wat te schrijven...
ik vind het heerlijk om te schrijven, maar op de één of andere manier zijn er altijd andere dingen die moeten gebeuren (nu eigenlijk ook, maar die heb ik heel even aan de kant geschoven).

Door alle drukte van de laatste maanden (verhuizing, operatie, nieuwe baan, nieuwe hond etc.) was O/onze D/s relatie een beetje ver te zoeken...
W/we hadden besloten dat W/we maar gewoon wat weekenden vast moeten zetten, anders komen W/we er nooit aan toe, terwijl W/we het B/beiden zo hard nodig hebben.

Afgelopen weekend was het dan zover... Na een lange tijd zouden W/we weer wat meer tijd besteden aan O/onze D/s... Stiekem was ik toch wel een beetje zenuwachtig.. Wat zou er gebeuren? Lukt het me nog om me weer helemaal slavin te voelen? Zou er geen blokkade o.i.d. zijn?

Helaas hadden W/we ook nog een bezoek van opa en oma tegoed en zondag de verjaardag van mijn andere oma. Toch hebben W/we in de nachtelijke uurtjes wel weer even rustig op kunnen starten.

Meester had huiswerk gedaan... Hij had gelezen over hoe gedragsverandering werkt, welke technieken daarvoor zijn, etc. (Hij wil helaas niet alles verklappen, flauw hoor!).
Op de één of andere manier werkte dat erg goed... ik wílde echt gehoorzamen.. Niet omdat het moest, of Hij me daartoe heeft gedwongen, maar omdat ik het wilde... Dat was vreemd... ik vond het altijd heerlijk om te rellen, tegengas te geven... ik wist wel dat dit andere gevoel ergens diep verborgen zat, maar dat het zo snel en rustig naar boven zou komen....

Wat een bijzonder weekend was het... Volgens mij één van de weinige keren dat ik uit mezelf ging gehoorzamen... Zonder dwang of harde hand... Geen klap gekregen... En toch.... Hmm... Misschien gaat die gedragsveranderingstechniekdinges wel echt werken?!

ik heb weer heerlijk in mijn boeien geslapen... Zelfs een deel van de nacht met een hood op! (Op de één of andere manier raak ik snel in paniek met zo'n hood op)

Het smaakt weer naar meer... Natuurlijk zullen er ook nog momenten komen waarop ik toch even de grens probeer op te zoeken.. Sorry, dat tegengas geven is er nog niet uit... alhoewel ik enorm in een strijd zit omdat ik eigenlijk gewoon wil gehoorzamen. Dat is zo'n raar gevoel... De behoefte aan tegengas geven, een harde hand, rellen... Maar aan de andere kant wil je niet ongehoorzaam zijn... WHAAA.... Om gek van te worden af en toe... ik denk dat ik meer moet leren om te ervaren, te doen wat mijn gevoel op dat moment ingeeft en minder na te denken over alles...

ik ben erg benieuwd hoe alles zal gaan lopen... Wel erg lastig, 3 deeltijdbanen, een opleiding, twee jonge honden, het huishouden en ook nog een D/s onderhouden.. Haha... Maar het komt allemaal goed... ik kijk er enorm naar uit..

Het begin is weer gemaakt... Eens kijken of W/we dit uiteindelijk tot iets definitiefs (24/7?) om kunnen gaan buigen aan de hand van die literatuur van Meester... (en uiteraard aan de hand van Meesters geniale ingevingen... ;-) )

Liefs,
kismet